Dyspozycje są elementem normy prawnej, która jest klasyfikowana według kilku kryteriów. Istnieją różne rodzaje dyspozycji ze względu na sposób opisu, charakter i stopień pewności, skład.
Dyspozycja to jedno z podstawowych pojęć systemu prawnego. Aby zrozumieć jej istotę i miejsce w systemie rosyjskiej praktyki prawnej, konieczne jest przypomnienie definicji normy prawnej i jej struktury.
Praworządność
Praworządność jest głównym elementem systemu prawnego. Jest to obowiązkowa dla wszystkich zasada postępowania, ściśle określona i konkretnie sformułowana. Jego realizację gwarantuje państwo. Norma prawna reguluje stosunki społeczne między obywatelami kraju a państwami zarejestrowanymi na terytorium.
Praworządność to strukturalna jednostka prawa obiektywnego. Normy prawne regulujące działania w określonym obszarze public relations stanowią gałąź prawa.
Głównymi kryteriami koncepcji są normatywność i pewność formalna. Normalność oznacza, że w kręgu osób obowiązuje reguła. Pewność formalna mówi o utrwaleniu w oficjalnym dokumencie.
Norma prawna ma charakter ogólny. Nie implikuje konkretnego adresata, ale jest przeznaczony dla szerokiego kręgu osób, reguluje typowe relacje i jest wielokrotnie używany.
Jedną z głównych cech normy jest konkretność treści. Tekst normy powinien być prosty i nie pozwalać na niejednoznaczną interpretację. Do opisu używane są powszechnie stosowane terminy prawne.
Praworządność to specyficzny mikrosystem, który składa się z kilku elementów. Oprócz rozporządzeń, które zostaną szczegółowo opisane w kolejnych paragrafach, normy zawierają hipotezy i sankcje.
Hipoteza wskazuje na konkretne okoliczności życiowe, w których działają rządy prawa. Hipotezy są proste, oferując tylko jeden warunek, i złożone, obejmujące dwa lub więcej warunków. Zidentyfikowano również alternatywne hipotezy, które opisują kilka okoliczności. Do wejścia w życie rządów prawa wystarczy jeden z nich.
Sankcja opisuje konsekwencje, karę za nieprzestrzeganie wymagań określonych w normie. Sankcje mogą być absolutnie konkretne, stosunkowo konkretne i alternatywne. Absolutnie określone zawierają kategoryczny opis sankcji. Dopuszcza się stosunkowo pewne opcje, na przykład różne warunki pozbawienia wolności. Alternatywne zakładają, że władze same mogą wybrać rodzaj zastosowanej odpowiedzialności (grzywna, praca społeczna, kara pozbawienia wolności).
Nie wszystkie przepisy zawierają wszystkie trzy elementy składowe. Normy Konstytucji zawierają tylko hipotezy i zarządzenia lub tylko zarządzenia. Normy karne obejmują jedynie dyspozycje i sankcje.
Przepisy prawne mogą być autorytatywne, wiążące i zaporowe. Upoważnienia dają wybór: działać w określony sposób lub unikać działania. Obowiązujące normy określają konkretne działania, które należy podjąć. Zakazy wskazują na niedopuszczalność skargi.
Czym jest usposobienie
Norma prawna składa się z trzech elementów: hipotezy, sankcji i dyspozycji. Dyspozycja - element zawierający zezwolenie, nakaz lub zakaz, które skierowane są do podmiotu normy prawnej. W sensie ogólnym dyspozycja jest zasadą postępowania ustaloną dla wszystkich uczestników stosunku prawnego. W ramach normy każdy musi jej przestrzegać.
Dyspozycja odsłania i wyjaśnia samą istotę zasady postępowania. Zawiera informacje o prawie do działania lub niedziałania w określony sposób. Ten element normy określa prawa i obowiązki wszystkich stron stosunku prawnego regulowanego przez prawo. Dyspozycja jest więc głównym składnikiem normy prawnej, w której formułowane są zasady postępowania.
Dyspozycja określa model zachowania podmiotów poprzez ustanowienie praw i obowiązków. Powstają, gdy w hipotezie określone są fakty prawne (kolejny element praworządności). Dyspozycja ustanawia relacje podporządkowania lub partnerstwa między podmiotami i kształtuje relacje uczestników w rzeczywistości.
Treść dyspozycji może być formułowana w prawodawstwie na różne sposoby, dlatego czasami pojawiają się kontrowersyjne pytania dotyczące jej interpretacji. Niekiedy do ujawnienia istoty tej części normy prawnej potrzebne jest logiczne myślenie.
Klasyfikacja dyspozycji
Dyspozycje są podzielone na typy według różnych cech. W różnych systemach prawnych istnieją różne klasyfikacje i złożone modele rozporządzeń. Tak więc w prawie islamskim istnieje siedem rodzajów normatywnych nakazów i zakazów, które są pogrupowane w trzy poziomy: bezwzględnie obowiązkowe, zalecane działania, neutralne działania, cenzurowane działania, ściśle zabronione działania. Sankcje są ustalane w zależności od powagi czynu.
W rosyjskim systemie prawnym, ze względu na charakter wpływu regulacyjnego, wyróżnia się:
- Autoryzacja. Te dyspozycje pozwalają i pozwalają na wykonywanie wszelkich czynności;
- Wiążący. Dyspozycje nakazujące wykonanie czynności;
- Zakaz. Dyspozycje, które nakładają zakaz działania.
Ze względu na strukturę i treść dyspozycje dzielą się na proste i złożone. Te pierwsze oznaczają tylko jedno akceptowalne zachowanie, drugie kilka możliwych. Dyspozycje złożone wyróżnia podział na skumulowane i alternatywne.
W zależności od stopnia pewności dyspozycje dzielą się na:
- absolutnie pewne (proste);
- stosunkowo specyficzny (złożony);
- niejasny (niejasny opis, na przykład „zachowuj się prawidłowo”).
W prawie karnym główne typy rozporządzeń to: proste, opisowe, referencyjne, kocowe. Proste zarządzenie nazywa czyn przestępczy, ale nie ujawnia jego oznak. W Kodeksie karnym Federacji Rosyjskiej od 1996 roku liczba takich norm gwałtownie spadła. Pozostały tylko w tych normach, w których znamiona czynów przestępczych są oczywiste i nie trzeba ich opisywać lub nie da się ich dokładnie opisać.
W dyspozycjach opisowych eliminowane jest niebezpieczeństwo odmiennej interpretacji i stosowania norm prawa karnego. Tutaj szczegółowo i wyczerpująco opisano główne oznaki przestępstwa, które mają znaczenie dla kwalifikacji przestępstwa. Jest to więc dyspozycja opisowa w art. 129 „Zniesławienie”, w art. 131 „Gwałt”.
Dyspozycja referencyjna opisuje normę za pomocą innych przepisów prawa karnego. Ta technika jest konieczna, aby uniknąć wielokrotnych powtórzeń w tekście.
Ogólna dyspozycja odnosi się do norm innych gałęzi prawa. W Kodeksie Karnym Federacji Rosyjskiej z 1996 r. jest wiele takich rozporządzeń, głównie w rozdziałach dotyczących przestępstw z zakresu działalności gospodarczej, przestępstw przeciwko środowisku, bezpieczeństwa ruchu drogowego i eksploatacji pojazdów.
Dyspozycje według sposobu opisu
Jednym z głównych kryteriów klasyfikacji dyspozycji jest sposób ich opisu. Na tej podstawie rozróżnia się dyspozycje proste i opisowe.
Proste dyspozycje zawierają wariację zachowania, ale nie rozwijają jej. Kodeks karny Federacji Rosyjskiej nie wyszczególnia oznak zachowania, jeśli sugeruje się całkowicie zrozumiałe działanie. Przykładem jest część 1 artykułu 128 Kodeksu karnego Federacji Rosyjskiej: „Nielegalne umieszczenie osoby w szpitalu psychiatrycznym podlega karze pozbawienia wolności do trzech lat”.
Dyspozycje opisowe szczegółowo ujawniają wszystkie główne i istotne oznaki zgodnego z prawem lub nielegalnego zachowania. Na przykład bandytyzm charakteryzuje się jako twór:
- podtrzymywalny;
- uzbrojony;
- grupy osób (gangi);
- w celu atakowania obywateli lub organizacji;
- a także kierowanie taką grupą.
W ten sposób pojęcie bandytyzmu ujawnia się według pięciu cech.
Dyspozycje z natury i stopnia pewności
Normy prawne są również podzielone według ich charakteru i stopnia pewności. Absolutnie określone dyspozycje całkowicie, ostatecznie i wyczerpująco ustalają prawa i obowiązki stron-podmiotów stosunków prawnych.
Względnie określone dyspozycje również ustanawiają prawa i obowiązki stron, ale jednocześnie dają im możliwość przejęcia inicjatywy.
Dyspozycja według składu
Pod względem złożoności i kompozycji dyspozycje dzielą się na proste, złożone i alternatywne. Proste zawierają tylko jedną zasadę zachowania. Reguły złożone obejmują dwie lub więcej reguł obowiązkowych. Alternatywy oferują kilka zachowań, z których każde będzie się kwalifikować.
