Oprócz lekarzy różnych specjalizacji, nad zdrowiem ludzi czuwa cały zespół pracowników medycznych średniego szczebla – pielęgniarki, ratownicy medyczni, sanitariusze. Ich pomoc jest nieoceniona, od profesjonalizmu i sumienności tych osób zależy skuteczność procedur medycznych, stan pacjentów pooperacyjnych, sterylność wyrobów medycznych i wiele innych.
Sanitariusz
Słowo „ratownik medyczny” dosłownie oznacza „lekarz polowy”, jak nazywano w Niemczech lekarza wojskowego, który leczył rannych w terenie. Ratownik medyczny to specjalista z wykształceniem średnim medycznym. Ma prawo samodzielnie diagnozować i przeprowadzać leczenie, w razie potrzeby skierować pacjenta do wąskiego specjalisty i wypisywać zwolnienia lekarskie.
To właśnie prawo do samodiagnozy odróżnia ratownika medycznego od pielęgniarek lub pielęgniarek, które tego prawa nie mają. Dlatego ratownik medyczny może czasami zastąpić lekarza, na przykład w pogotowiu ratunkowym lub w regionach oddalonych od scentralizowanych placówek medycznych. Ratownik wykonuje również czynności sanitarno-higieniczne i profilaktyczne zmniejszające zachorowalność, udziela pomocy podczas porodu, może wykonywać różne badania i zabiegi laboratoryjne. Przyjmuje wizyty lekarskie i kieruje poczynaniami młodszego personelu.
W rzeczywistości ratownik medyczny nie różni się niczym od terapeutów rejonowych i lekarzy rodzinnych. Często ratownicy medyczni pracują w jednostkach medycznych formacji wojskowej, w ośrodkach zdrowia na lotniskach, dworcach kolejowych czy w portach morskich, w służbie ratowniczej. Często to ratownik musi udzielić pierwszej pomocy, co może uratować życie.
Zawód ratownika medycznego należy do wyższego poziomu średniego wykształcenia zawodowego, w przeciwieństwie do pielęgniarki, która uzyskała poziom podstawowy. Zawód można opanować na uczelniach medycznych, studiach trwają 3 lata i 10 miesięcy. Po otrzymaniu odpowiedniego dokumentu nowy specjalista ma prawo pracować jako położnik, asystent lekarza, asystent laboratoryjny lub asystent medyczny. Może ulepszyć kategorię, biorąc udział w kursie odświeżającym.
Pielęgniarka
Pielęgniarki i pielęgniarki nie mogą samodzielnie angażować się w badanie, diagnostykę i leczenie. Stosują się tylko do zaleceń lekarza, w tym ratownika medycznego, i pomagają w przeprowadzeniu niezbędnego leczenia. Oczywiście pod nieobecność lekarza mają obowiązek udzielenia pomocy medycznej poszkodowanemu w stanie zagrożenia życia.
Pielęgniarki przeprowadzają zabiegi, monitorują dawkowanie i czas przyjmowania leków oraz regularnie odwiedzają pacjentów w celu leczenia domowego. Zapewniają bezpieczeństwo zakaźne, to znaczy przestrzegają zasad aseptyki, właściwie przechowują, przetwarzają, sterylizują i stosują wyroby medyczne. Pielęgniarki asystują przy wykonywaniu przez lekarza operacji w trybie ambulatoryjnym lub stacjonarnym. Potrafi wykonywać najprostsze badania laboratoryjne i oceniać ich wyniki pod nadzorem lekarza, wykonywać transfuzje krwi oraz przeprowadzać terapię infuzyjną zaleconą przez lekarza.
Pielęgniarka organizuje transport chorych i rannych, przeprowadza badanie czasowej niepełnosprawności, sprawuje opiekę medyczną nad niemowlętami i osobami niepełnosprawnymi. Do jej obowiązków należy obserwacja ambulatoryjna grup ludności, szczepienia ochronne. Ponadto pielęgniarki prowadzą dokumentację medyczną.
Pielęgniarki mają wiele profili: pielęgniarka rejonowa, pielęgniarka pierwszego kontaktu, strażnik (oddział), pielęgniarka proceduralna, pielęgniarka garderoby, pielęgniarka anestezjologiczna, pielęgniarka operacyjna, pielęgniarka pogotowia, dietetyka, pielęgniarka środowiskowa itp.
Specjalność „Pielęgniarstwo” uzyskuje się na uczelniach medycznych. Termin opanowania tego programu wynosi 2 lata i 10 miesięcy.
