Prawo pracy, chroniąc interesy takich grup pracowników, jak kobiety w ciąży, dzieci i pracownicy pełniący obowiązki rodzinne, ustanawia dla nich oszczędny czas pracy, dodatkowe okresy odpoczynku, a także zakazuje zmiany reżimu pracy, nawet czasowej.
Tym samym prawo zabrania pracodawcy wysyłania pracujących dla niego kobiet w ciąży i nieletnich w podróże służbowe. Ponadto tacy pracownicy nie powinni pracować w godzinach nadliczbowych, w weekendy i święta ani w nocy, nawet jeśli nie mają nic przeciwko temu. Wyjątkiem są te przypadki, gdy tacy pracownicy pracują w mediach, organizacjach filmowych, teatrze, cyrku itp.
Jeśli pracodawca nadal musi przyciągnąć pracowników do pracy w niestandardowych warunkach (nadgodziny, w weekendy itp.) lub wysłać ich gdzieś, może to zrobić, ale zgodnie z następującym wymogiem prawnym: kobieta z dzieckiem poniżej 3 lat lat, matka lub ojciec niepełnosprawnego dziecka, samotnie wychowujący dziecko (do piątego roku życia), musi wyrazić na to pisemną zgodę. Pisemna zgoda musi być także uzyskana od pracowników opiekujących się chorymi członkami rodziny, którzy potrzebują stałej opieki.
Jednak w przypadku, gdy ww. pracownicy przedstawią zaświadczenia lekarskie, że nie mogą jechać do pracy w święta, weekendy, nadgodziny itp., pracodawca nie może ich do tego zmusić. Jednocześnie nie można pociągnąć do odpowiedzialności dyscyplinarnej za odmowę wyjazdu służbowego lub pracy w godzinach nadliczbowych.
Uwaga dla oficerów personalnych: pisemna zgoda pracownika musi być wyrażona w formie odrębnego dokumentu, a ponadto pracownik musi potwierdzić na piśmie, że wie o przysługującym mu prawie do odmowy pracy w niestandardowych warunkach lub na podróż służbowa.
Gwarancje te są udzielane pracownikom, niezależnie od tego, czy pracują w niepełnym wymiarze godzin, czy w głównym miejscu pracy.
