Notariusze jako część prawa pojawili się w VII wieku. Jednak branża ta rozwinęła się w bardzo specyficzny sposób, stając się albo bardzo szanowanym biznesem, albo nie. Zapewne właśnie w związku z tym notariusze do dziś pilnie strzegą swojej działalności i dlatego niektóre nawet dość specyficzne pojęcia, takie jak „depozyt notarialny”, nie są znane i rozumiane przez opinię publiczną.
Notariusz ze względu na charakter czynności często występuje jako pośrednik między testamentem a wykonawcami lub spadkobiercami, a także między wierzycielem a jego dłużnikiem. Jednocześnie mediator jest często wzywany do rozstrzygnięcia, w ramach obowiązków i ram prawnych, konfliktu, który może zaistnieć między wskazanymi osobami.
Pieniądze kogoś innego
Np. dwóch obywateli zawiera umowę pożyczki i (choć niekoniecznie) na podstawie tej umowy, jeśli pożyczkobiorca nie wywiąże się w terminie z warunków umowy, naliczana jest kara od salda zadłużenia, tj. kara pieniężna. Po pewnym czasie wierzyciel popada w wypadek i traci zdolność do czynności prawnych (jest w śpiączce, cierpi na amnezję itp.), nie może w tym stanie wykonywać poleceń dotyczących raz udzielonej pożyczki, ale zobowiązania dłużnika nie są usunięte, co oznacza, że kredytobiorca jest tym, co -w ten sposób jest on zobowiązany zwrócić wierzycielowi pieniądze i dokładnie w wyznaczonym czasie. Wyjściem jest kontakt z notariuszem.
W takiej sytuacji dłużnik wpłaca kwotę zadłużenia do depozytu notariusza, dostarczając umowę pożyczki oraz oświadczenie, w którym wskazuje, że wierzyciel jest w stanie ubezwłasnowolnienia, przepisuje kwotę zadłużenia na dzień sporządzenia wniosku i informuje, że przekazuje notariuszowi tę dokładną kwotę jako zapłatę pożyczki na przechowanie.
Kaucję można złożyć nawet wtedy, gdy pożyczkodawca celowo ukrywa się przed pożyczkobiorcą lub jego lokalizacja nie jest znana.
Notariusz przyjmuje dokumenty i kwotę, która jest przesyłana na specjalny rachunek bankowy, na umowie pożyczki odnotowuje się, że zobowiązania pożyczkodawcy zostały wykonane w całości lub w części (w zależności od wpłaconej kwoty) we wskazanym terminie. Następnie notariusz powiadamia pożyczkodawcę, że pieniądze pochodzą od pożyczkobiorcy i są przechowywane w depozycie notariusza.
Tak więc w praktyce depozytem notariusza są pieniądze lub papiery wartościowe, które notariusz przyjmuje od jednej osoby w celu przeniesienia ich na inną zgodnie z określoną umową.
Prowadzenie depozytu
Usługi notarialne nie są bezpłatne, z reguły dekorator otrzymuje jako opłatę określony procent od całej kwoty przyjętej na przechowanie.
Notariusz nie ma prawa zatrzymać pieniędzy, ponieważ prawo stanowi, że może przyjmować dokumenty tylko od obywateli, wszystko inne musi być przechowywane w skrytce depozytowej.
Pożyczkodawca może otrzymać swoje pieniądze w dowolnym momencie przed upływem okresu ich przechowywania, przedstawiając umowę pożyczki, pismo od notariusza oraz dokumenty tożsamości.
Notariusz nie ma prawa rozporządzać kaucją, ale okres przechowywania kwot w banku nie jest nieograniczony. Prawo stanowi, że po upływie okresu przechowywania pieniędzy, których nie zażądał wierzyciel, cała kwota przechodzi na własność państwa i jest przekazywana przez bank do budżetu.
