Niektóre rzeczy zostały ostatnio zakazane, ale z biegiem czasu zmieniły się postawy społeczne i to, co kiedyś uważano za niemoralne, a nawet przestępcze, dziś traktuje się jako normę. Przejście od zakazu do pełnej akceptacji nazywa się legalizacją, która może mieć wpływ na wszystkie aspekty życia publicznego.
Słowo „legalizacja” ma bardzo wszechstronne znaczenie. Najczęściej stosuje się go w związku ze zniesieniem zakazu niektórych działań społecznych, które wcześniej były objęte tabu. Tak więc od lat 90. XX wieku rozpoczęła się cała era legalizacji wcześniej zabronionych działań, których zakaz wynikał z dogmatów moralnych lub ideologii państwowej.
Jednocześnie wybielanie procesu nie zawsze jest negatywne. Na przykład legalizacja klasy prywatnych przedsiębiorców, która była wcześniej zakazana w ZSRR, nie jest destrukcyjna dla życia publicznego, podczas gdy legalizacja i wybielanie prostytucji w niektórych krajach świata do dziś pozostaje bardzo kontrowersyjną kwestią nawet w społeczeństwa tych krajów.
Legalizacja czy też społeczna akceptacja zakazanych dotąd ruchów, grup społecznych czy narkotyków zawsze wiąże się z istotną zmianą świadomości społecznej, w przeciwnym razie samo społeczeństwo sprzeciwiałoby się takim zmianom. Na przykład przed zalegalizowaniem małżeństw homoseksualnych lub eutanazji w krajach europejskich, społeczeństwo tych państw przez kilka lat było poddawane masowej indoktrynacji w postaci reklamy społecznej, propagandy w sztuce i kinie, debat w popularnych programach dyskusyjnych i masowych napływów. z popularnych gwiazd muzyki pop lub show-biznesu.
Aspekt prawny legalizacji jako zniesienia ograniczeń wobec wcześniej lumpenizowanych grup ludności czy ruchów społecznych jest drugorzędny, a na pierwszym miejscu jest zawsze warunkowo dobrowolna akceptacja tych grup przez szerokie warstwy społeczeństwa. Wszakże gdyby w połowie XIX wieku np. w Anglii próbowali zalegalizować prostytucję, to pomysł poniósłby ewidentną porażkę ze względu na nieprzygotowanie wysoce moralnego społeczeństwa angielskiego tamtych czasów na takie zmiany.
Legalizacja w prawie krajowym i międzynarodowym
Proces legalizacji i legalizacji jest również niezbędny w systemie prawnym. Zanim dokument wejdzie w życie, musi przejść okres zatwierdzenia, czyli legalizacji. Projekty ustaw sejmowych nie mają mocy obowiązującej do czasu ich uchwalenia przez większość parlamentarzystów, którym wyborcy delegowali samo prawo zatwierdzania, czyli legalizacji ustaw. Po debacie i rozpatrzeniu (czytaniu) dokument przyjmowany jest większością głosów. Od tego momentu jest legalny i podlega powszechnemu przestrzeganiu. To samo dotyczy traktatów międzynarodowych, kiedy dokument zostaje ratyfikowany, to znaczy zostaje zalegalizowany przez rząd krajowy i nabiera mocy prawnej na terytorium całego państwa. Samo słowo „legalizacja” ma łacińskie korzenie i jest dosłownie tłumaczone na język rosyjski jako „legalny”.
Legalizacja w handlu, przemyśle farmaceutycznym i spożywczym
Stosowanie dodatków, leków i niektórych produktów podlega obowiązkowej certyfikacji. Certyfikat zgodności w tym przypadku pozwala na swobodną i bez ograniczeń dystrybucję towaru na terenie kraju lub regionu, czyli sprawia, że jego obrót jest legalny i legalny. Nawet te substancje, które nie stanowią zagrożenia dla życia, nie mogą znajdować się w swobodnym obrocie na rynku krajowym, dopóki nie zostanie rozstrzygnięty wniosek o ich bezpieczeństwie. Legalność w tym przypadku osiąga się poprzez zgodność składu z parametrami określonymi w przepisach prawa danego kraju. Spełniając je, produkt staje się legalny, to znaczy, że jego dystrybucja jest prawnie dozwolona. W uproszczeniu legalizacja jest powszechnym zezwoleniem.
