Oszczerstwo to nazwa początkowo rozpowszechnionych fałszywych informacji, które mają na celu zdyskredytowanie osoby. Może mieć formę ustną lub pisemną, pojedynczą lub mszalną. Według prawników dość problematyczne jest udowodnienie przed sądem, że spotykasz się z pomówieniem. Jednak nadal możliwe jest pozwanie sprawcy za to przestępstwo.
Trudność w udowodnieniu, że spotykasz się z pomówieniem, polega na tym, że takie przestępstwo można łatwo pomylić z obrazą. Jest to oceniane przez prawo znacznie łatwiej i nie pociąga za sobą realnej kary w postaci pozbawienia wolności.
Aby wnieść sprawę do sądu konkretnie na podstawie art. 129 „Zniesławienie”, trzeba bardzo dokładnie zebrać wszystkie dowody. Informacje, które zniesławiają honor i godność osoby i podlegają artykułowi kodeksu karnego, muszą być udokumentowane. Na przykład mogą to być wycinki z gazet, nagrania programów telewizyjnych, blogi i posty w Internecie, kopie arkuszy wystąpień publicznych itp. Jeśli jest problem ze znalezieniem takich informacji, np. blog lub post został usunięty, możesz skontaktować się z administracją serwisu z prośbą o pomoc w przywróceniu potrzebnych danych.
W przypadku, gdy zniesławienie zostało upublicznione przez jedną osobę drugiej bez obecności osób trzecich, udowodnienie jego udziału w popełnieniu przestępstwa będzie prawie niemożliwe. Dlatego konieczne jest rejestrowanie wszystkich danych otrzymanych od tej osoby za pomocą dyktafonu lub ukrytej kamery.
Aby pozwać osobę o zniesławienie, konieczne jest wyraźne rozróżnienie między zniesławiającymi informacjami a zwykłymi obraźliwymi słowami. Na przykład wyrażenie „głupi student” nie zostanie uznane za oszczerstwo, nawet jeśli student jest laureatem różnych nagród i posiadaczem ogromnej liczby dyplomów. Jeśli powiedzą o osobie, że podczas pobytu w szpitalu ukradł pieniądze z kasy swojego działu księgowości i nie mógł się stamtąd wydostać, można to już uznać za pomówienie.
Nie będzie jednak możliwe oskarżenie oszczercy, jeśli rozpowszechniał informacje, choć podważa to reputację innej osoby, ale jednocześnie informacja jest prawdziwa. Również, jeśli dana osoba zgłosiła informacje o innej osobie, uznając je za wiarygodne. I nie będzie działać karanie sprawcy, jeśli fałszywe informacje, które rozpowszechniał, nie dyskredytowały reputacji innego.
