Przeglądanie stron z ofertami pracy nie zawsze oznacza chęć zmiany pracodawcy na innego – często ludzie szukają pracy w niepełnym wymiarze godzin, podejmując drugą lub nawet trzecią pracę. Ale czy w tym przypadku można oficjalnie dostać pracę?
Czy można uzyskać oficjalne zatrudnienie w dwóch miejscach pracy?
Rosyjskie prawo pracy nie zabrania jednoczesnej pracy w dwóch lub więcej miejscach - zgodnie z art. 60.1 i 282 Kodeksu pracy osoba oficjalnie zatrudniona w organizacji ma prawo do pracy w niepełnym wymiarze godzin w czasie wolnym. Co więcej, kombinacja zadań może być zarówno wewnętrzna, gdy osoba „załatwia” pracę we własnej organizacji, jak i zewnętrzna. Na przykład, jeśli nauczyciel akademicki, w czasie wolnym ze studentami, administruje stroną internetową uczelni (i otrzymuje za to połowę stawki inżyniera), połączenie będzie wewnętrzne, jeśli jednocześnie wykłada w innej instytucji edukacyjnej lub prowadzi kursy przygotowujące na egzamin w prywatnym ośrodku edukacyjnym zewnętrznym.
Jednocześnie zatrudnienie „zgodnie z prawem” w drugim miejscu pracy w tym przypadku nie przeszkadza. Ponadto prawo nie określa liczby organizacji, w których ta sama osoba może być oficjalnie zatrudniona przy zawarciu umowy, płaceniu podatków i udzielaniu oficjalnych gwarancji. I tak np. księgowi często „prowadzą ewidencję” dla kilku organizacji jednocześnie, a relacje z każdą z nich mogą być „sformalizowane”.
Jednak pracując oficjalnie w dwóch lub więcej lokalizacjach, należy spełnić kilka warunków:
- jedna z prac jest najważniejsza;
- obowiązki pracownicze na innych stanowiskach wykonywane są w czasie wolnym od głównego nakładu pracy;
- z pracownikiem zatrudnionym w niepełnym wymiarze czasu pracy zawierana jest umowa o pracę, która jasno określa jego prawa, obowiązki i harmonogram pracy.
- w miejscu pracy wielkość obciążenia pracą nie przekracza połowy pełnego tygodnia pracy.
Jeśli dana osoba pracuje w kilku miejscach jednocześnie, jej całkowity tygodniowy nakład pracy nie powinien przekraczać 1,5 „normy” ustanowionej przez prawo. Dla pracowników medycznych i farmaceutycznych, a także dla nauczycieli i pracowników kultury (którzy często pracują „pod obciążeniem” w swoim głównym miejscu pracy) ustalane są specjalne zasady obliczania. Na przykład pracownicy służby zdrowia pracujący na obszarach wiejskich lub w małych wioskach mogą w niektórych przypadkach pracować w niepełnym wymiarze godzin do 39 godzin tygodniowo.
Kto nie może pracować w niepełnym wymiarze godzin?
Nie wszyscy obywatele mają prawo do „oficjalnej pracy w niepełnym wymiarze godzin”, dla niektórych kategorii osób praca w niepełnym wymiarze godzin jest „zabroniona”. Nie mogą więc dostać drugiej pracy oprócz głównej:
- młodzież, która nie osiągnęła pełnoletności: maksymalne dopuszczalne godziny pracy dla nich są bardziej rygorystyczne, dla pracowników poniżej 16 roku życia nakład pracy nie może przekraczać 24 godzin tygodniowo, od 16 do 18 – 35 godzin;
- osoby pracujące w branżach ciężkich lub niebezpiecznych – dodatkowe obciążenie pracą w tym przypadku traktowane jest jako zagrożenie dla zdrowia.
Ograniczeniom podlegają również osoby, których praca jest bezpośrednio związana z zarządzaniem pojazdami (kierowcy, maszyniści itp.) – wszak nadmierna gorliwość w pracy prowadząca do przepracowania może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia innych. Przedstawiciele tych zawodów mogą podjąć drugą pracę tylko wtedy, gdy ich obowiązki zawodowe nie są związane z „jazdą”.
Zakaz „zatrudnienia równoległego” dotyczy również przedstawicieli szeregu zawodów, w których łączenie stanowisk może prowadzić do korupcji lub konfliktu interesów: są to prokuratorzy i funkcjonariusze organów ścigania, urzędnicy miejscy, członkowie rządu, sędziowie i prawnicy, itp.
Cechy urządzenia do drugiej pracy
Proces zdobywania drugiej pracy ma wiele osobliwości. Jeśli więc mówimy o zewnętrznych pracach w niepełnym wymiarze godzin, w paczce dokumentów składanych do działu personalnego znajdzie się paszport, w razie potrzeby dyplom potwierdzający posiadanie wykształcenia specjalnego (oryginał lub poświadczona kopia) lub inny dokumenty potwierdzające posiadanie odpowiednich kwalifikacji. Jeżeli warunki pracy w miejscu pracy są szkodliwe lub niebezpieczne, zgodnie z art. 283 Kodeksu pracy, pracodawca ma również prawo zażądać od osoby ubiegającej się o pracę zaświadczenia o warunkach pracy na głównym stanowisku. Po złożeniu dokumentów podpisywana jest umowa o pracę, w której obowiązkowe jest wskazanie, że jest to praca w niepełnym wymiarze godzin, a reżim pracy jest negocjowany.
Jeśli mówimy o pracy w niepełnym wymiarze godzin na innym stanowisku we własnej organizacji, to wszystkie dokumenty niezbędne do zatrudnienia są już dostępne w dziale personalnym. W takim przypadku proces zatrudnienia pracownika jest niezwykle prosty i sprowadza się jedynie do podpisania kolejnej umowy o pracę.
Ewidencja pracy w niepełnym wymiarze godzin w książce pracy
Łączenie pracy może zostać zapisane w zeszycie pracy lub pozostać „za kulisami” - wszystko zależy od chęci samego pracownika.
Jednocześnie książka pracy jest zawsze prowadzona przez głównego pracodawcę - jest wydawana pracownikowi dopiero po zwolnieniu, a wszystkie wpisy w niej są wprowadzane przez personel działu personalnego z „głównego” zadania. Dlatego, aby praca „równoległa” znalazła odzwierciedlenie na stronach pracy, pracownik musi skontaktować się ze swoim pracodawcą z odpowiednią prośbą. A nawet jeśli mówimy o pracy w organizacji zewnętrznej, ewidencji nadal będą dokonywać oficerowie personalni z miejsca ich głównej pracy.
W przypadku konieczności wprowadzenia informacji o pracy „po stronie” do pracy, do wniosku dołączana jest umowa o pracę zawarta z inną organizacją lub podpisane zlecenie pracy z prośbą o dokonanie odpowiedniego wpisu w dokumencie.
Ale praca w dwóch miejscach z dwoma zeszytami pracy jest nielegalna. Dokument potwierdzający „ścieżkę pracy” pracownika musi istnieć tylko w jednym egzemplarzu, przechowywanym w głównym miejscu pracy. I zdobycie drugiej książki pracy i sformalizowanie dwóch „głównych” prac jednocześnie - bezpośrednie naruszenie prawa.
Jeśli fakt posiadania drugiego dokumentu „wyłoni się” – firma, która go wystawiła, może podlegać karom, a sam pracownik może mieć problemy z obliczeniem stażu pracy i obliczeniem emerytury, sporządzeniem odliczenia podatkowego itp. Możliwe jest również pociągnięcie w ten sposób osoby, która naruszyła prawo pracy, do odpowiedzialności administracyjnej.
Gwarancje socjalne dla pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy
Pracownik w niepełnym wymiarze godzin to pełnoprawny pracownik organizacji, który ma wszystkie prawa pracownicze. Pracodawca opłaca wszystkie niezbędne składki, które są brane pod uwagę przy obliczaniu przyszłej emerytury lub przy otrzymywaniu ulg podatkowych; w przypadku choroby zwolnienie chorobowe opłaca każdy z pracodawców (jednak w tym przypadku konieczne jest wystawienie dwóch zaświadczeń o zwolnieniu chorobowym); wynagrodzenie urlopowe jest wypłacane; przy ustalaniu wysokości wynagrodzeń brane są pod uwagę dodatki regionalne i inne współczynniki wzrostu itp. Jedynymi wyjątkami od tej reguły są regiony Dalekiej Północy i obszary im zrównane - w nich korzyści można wykorzystać wyłącznie w głównym miejscu pracy.
Ponadto art. 297 Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej stanowi, że pracownicy, którzy łączą pracę z nauką w niepełnym lub wieczorowym wymiarze godzin, otrzymują wynagrodzenie za urlop naukowy tylko w głównym miejscu pracy.
Ale pracownicy zatrudnieni w niepełnym wymiarze godzin są w dość korzystnej sytuacji, jeśli chodzi o rejestrację regularnych wakacji: w drugiej pracy urlop powinien być zapewniony w tym samym czasie, co na głównym dyżurze. Jednocześnie nie obowiązuje tu zasada „urlop udzielany jest dopiero po sześciu miesiącach pracy”: nawet jeśli od momentu zatrudnienia na drugą pracę minęły 2-3 miesiące, szefowie są zobowiązani do podpisania wniosku urlopowego” z góry . A jeśli w głównym miejscu pracy pracownik ma prawo do „przedłużonego” urlopu - w miejscu pracy w niepełnym wymiarze godzin ma prawo „dodać” do urlopu dni odebrane na własny koszt.
