Ustawa „O ochronie praw konsumentów” przewiduje różne możliwości działania konsumenta w przypadkach, gdy wady zakupionego produktu zostaną ujawnione po zakupie. W takim przypadku stopień odpowiedzialności sprzedawcy zależy od charakteru braków: czy są one istotne czy nie, usuwalne lub nie podlegają usunięciu itp.
Prawo stanowi, że w przypadku sprzedaży towaru o nieodpowiedniej jakości, sprzedawca rekompensuje konsumentowi w całości straty, kary (kary), szkodę wyrządzoną życiu, zdrowiu lub mieniu tego ostatniego, a także szkody moralne.
Tak więc w przypadku wykrycia wad produktu konsument może wykonać następujące czynności:
1. Żądać bezpłatnego usunięcia tych wad lub zwrotu kosztów naprawy;
2. Złożyć sprzedającemu żądanie obniżenia ceny towaru;
3. Złóż reklamację na wymianę towaru;
4. Zwróć przedmiot sprzedającemu i odzyskaj pieniądze.
Korzystając z jednej z pierwszych trzech opcji, kupujący może zachować dla siebie produkt niskiej jakości, ale jeśli sprzedawca zażąda jego zwrotu, towar musi mu zostać przekazany, ponieważ często musi przeprowadzić kontrolę jakości lub badanie z dóbr. W takim przypadku wszystkie koszty zwrotu towarów niskiej jakości (transport, załadunek i rozładunek) ponosi sprzedający.
Wybierając opcje działania, należy wziąć pod uwagę właściwości samego produktu, na przykład kwaśne mleko nie może być świeże, dlatego nie można żądać wyeliminowania tego niedoboru, można tylko żądać jego wymiany lub zwrócić pieniądze, a także zrekompensować szkody moralne i materialne (na przykład koszt leków w przypadku zatrucia itp.).
Ponadto należy zwrócić uwagę na to, kiedy wykryto braki – w okresie przydatności do spożycia lub później. W tym drugim przypadku konieczne będzie udowodnienie winy sprzedającego w sprzedaży towarów niskiej jakości, a w pierwszym przypadku domniemania winy sprzedającego.
Producent lub sprzedawca jest zwolniony z odpowiedzialności tylko wtedy, gdy udowodnią, że szkoda została spowodowana siłą wyższą lub sam kupujący naruszył zasady użytkowania, przechowywania lub transportu towarów, o których został ostrzeżony.
Oprócz tego, że konsument ma prawo wyboru konkretnego wymagania, może wybrać tego, komu je przedstawi: producenta, sprzedawcy lub ich przedstawiciela. Bardziej wskazane jest skontaktowanie się z tym, który znajduje się najbliżej lokalizacji konsumenta, ponieważ przedmiotem sporu z reguły są już zepsute towary, których nie można przechowywać przez długi czas.
Sprzedający jest zobowiązany zwrócić kupującemu pieniądze w ciągu 10 dni od daty takiego żądania. Jeśli konsument chce wymienić produkt, musi to zrobić w ciągu 7 dni. Jeżeli sprzedający nie dotrzyma tych terminów, sąd może pobrać karę (karę) w wysokości 1% ceny towaru za każdy dzień zwłoki.
