Pracownik ma prawo w każdej chwili złożyć rezygnację, ale pracodawca nie ma obowiązku natychmiastowego zwolnienia: zgodnie z prawem może zażądać dwutygodniowej „wolnej pracy”. Zdarzają się jednak przypadki, w których ostateczną kalkulację i skoroszyt można otrzymać jeszcze przed upływem tego okresu.
Dwa tygodnie (dokładniej 14 dni kalendarzowych, których odliczanie rozpoczyna się od następnego dnia po złożeniu wniosku) to okres, w którym odchodzący pracownik „przekazuje sprawy” i jego przełożeni poszukują nowego kandydata do jego stanowisko. Jednocześnie nie jest obowiązkiem, ale prawem kierownika do wyznaczania okresu pracy. A jeśli jest gotów spotkać się z pracownikiem, który chce jak najszybciej opuścić miejsce pracy, termin może zostać ustalony za zgodą stron, aż do rozliczenia w dniu złożenia wniosku. Jednak nie zawsze tak jest. Jednocześnie kierownictwo, chcąc zatrzymać pracownika w miejscu pracy, może próbować nałożyć zwolnienie nawet na te osoby, które zgodnie z prawem mają prawo do natychmiastowego zwolnienia – lub w ciągu kilku dni.
Gdy okres pracy nie może przekroczyć trzech dni
Dwutygodniowa praca może być wymagana tylko dla tych pracowników, którzy pracują w organizacji na stałe i nie dotyczy:
- osobom zatrudnionym do pracy sezonowej (co musi być oficjalnie odnotowane w umowie o pracę);
- pracownikom zatrudnionym czasowo (do dwóch miesięcy);
- pracownikom na okresie próbnym.
W każdym z tych przypadków okres obowiązkowej pracy nie może przekroczyć trzech dni, a nie dni roboczych, ale dni kalendarzowych. Oznacza to, że w przypadku pracy pięciodniowej osoba, która złożyła rezygnację w piątek, będzie musiała pracować tylko w poniedziałek. To samo dotyczy pracy zmianowej – weekendy będą „liczone” w ciągu trzech dni.
Kiedy pracodawca jest zobowiązany do zwolnienia pracownika bez pracy
Przypadki, w których szefowie nie są uprawnieni do nalegania na dwutygodniową pracę, są wymienione w artykule 80 Kodeksu pracy Federacji Rosyjskiej (część trzecia). W przypadkach, gdy zwolnienie jest spowodowane brakiem możliwości kontynuowania dalszej pracy, zlecenie musi być podpisane w dniu wskazanym przez samego zwalniającego. Kodeks pracy wprost stanowi, że dotyczy to sytuacji, w których zwolnienie jest związane z:
- z przyjęciem do instytucji edukacyjnej (dla edukacji w pełnym wymiarze godzin);
- z przeniesieniem męża lub żony pracownika do pracy w innej miejscowości lub za granicą (z reguły mówimy o wojsku, aw tym przypadku kopia nakazu przeniesienia służy jako dokument uzupełniający).
TC wspomina również o „innych przypadkach”, ale ich dokładna lista nie jest podana. Zdaniem prawników, konieczność opieki nad członkami rodziny w przypadku poważnej choroby lub pogorszenia własnego stanu zdrowia to z pewnością dobry powód. Ale sam fakt posiadania dzieci poniżej 14 roku życia nie jest uważany za powód do nagłego zerwania stosunków pracy - matka ma prawo wyznaczyć pełny okres pracy. Podobnie jest ze zwykłym przeprowadzką - jeśli z własnej inicjatywy zdecydujesz się przenieść do innego miasta, to bossowie mogą spotkać się z tobą w połowie drogi, ale nie są do tego zobowiązani.
Inną sytuacją, w której pracownik ma prawo żądać natychmiastowego zwolnienia, jest naruszenie przez pracodawcę przepisów prawa pracy, warunków umowy o pracę z tym konkretnym pracownikiem oraz inne naruszenia „zasad gry”.
Cechy zwolnienia emerytów
Lista „wskazań” do zwolnienia w dniu złożenia wniosku obejmuje wiek emerytalny. Pracownik, który przekroczył ten kamień milowy, ma pełne prawo opuścić miejsce pracy „z własnej woli w związku z przejściem na emeryturę” w dogodnym dla niego czasie.
Zauważamy jednak, że osiągnięcie wieku emerytalnego może być powodem natychmiastowego zwolnienia z pracy tylko raz. Jeśli emeryt znajdzie następnie nową pracę, zrezygnuje na ogół.
Co zrobić, jeśli nie ma oficjalnych powodów skrócenia terminu
Jeśli nie ma podstawy prawnej do natychmiastowego wydania zeszytu ćwiczeń, a pracownik zakłada, że kierownictwo nie spotka go w połowie drogi? W takim przypadku możesz spróbować przynajmniej zminimalizować swoją obecność w miejscu pracy.
Należy pamiętać, że 14 dni przed zwolnieniem nie oznacza, że pracownik musi „wypracować” w tym czasie - okres jest obliczany w dniach kalendarzowych i nie zależy od tego, ile czasu spędził w miejscu pracy. I jest to całkowicie legalne:
- złożyć wniosek w przeddzień świąt majowych lub noworocznych, aby solidna część dwutygodniowego okresu przypadała na weekend;
- wziąć urlop (regularny lub administracyjny) i napisać rezygnację na dwa tygodnie przed jego końcem;
- jeśli pojawią się problemy zdrowotne - weź zwolnienie lekarskie, którego czas również zostanie "zaliczony" na czas.
Nie przyspieszy to terminu ostatecznego rozliczenia z pracodawcą, ale wyeliminuje konieczność siedzenia godzinami przy biurku i komunikowania się z kolegami i „prawie byłymi” szefami.
