Prawo międzynarodowe jako odrębne prawo, odrębne od prawa międzynarodowego publicznego, wyodrębnione w drugiej połowie XX wieku. Wynikało to z praktycznej konieczności. Faktem jest, że od tego momentu najczęściej zaczęły się manifestować relacje międzyludzkie w społeczeństwie, w którym występował element obcy.
Element obcy rozpatrywany jest w trzech formach:
1) podmiotem jest cudzoziemiec;
2) Obiekt – położenie obiektu na terytorium obcego państwa;
3) fakt prawny;
4) Mieszane - czyli istnieje kilka z powyższych elementów.
Pionierami prawa prywatnego międzynarodowego były szkoły niemiecka i włoska. Zgodzili się w konkluzji, że niemożliwe jest zastosowanie prawa do osoby, której działanie jest mu obce. Ponadto pojawiła się rzeczywista potrzeba uznania przez jedno państwo prawnie uzasadnionego faktu prawnego, który miał miejsce w innym państwie.
Jedyne przypadki, w których można odejść od postulatu „stosowanie prawa krajowego do osoby” to:
1) Prawo krajowe obcego państwa jest sprzeczne z porządkiem publicznym państwa zamieszkania.
2) Osoba odmówiła zastosowania wobec niej prawa krajowego.
3) Działanie zasady, która brzmi tak: „formę transakcji określa miejsce jej wykonania”.
Jeśli mówimy o miejscu, w którym pojawiło się prawo prywatne międzynarodowe, to powstało ono w Europie, ale swoją nazwę otrzymało w USA. Zagłębiając się w samą nazwę prawa prywatnego międzynarodowego, można zauważyć, że główny ładunek semantyczny niesie słowo „prywatne”. W tym kontekście oznacza to, że niepubliczne relacje podlegają regulacji, w której podmioty są sobie równe i nie są sobie podporządkowane. A słowo „międzynarodowy” oznacza, że istnieje element międzynarodowy.
